نظریه وحدت الکتروضعیف
از ویکی نجوم
در دههی 1960 پیشرفتهای بیشتری در زمینهی وحدت نیروها انجام شد، زمانیکه فیزیکدانانی چون استیون وینبرگ، عبدالسلام و شلدون گلاشو، نظریهی «وحدت الکتروضعیف» را مطرح کردند.
آنها در این نظریه نشان دادند که چگونه میدانی به نام «بوزون هیگز»، خودبهخود، تقارنش را میشکند و به ذرهی تبادلکنندهی برهمکنش ضعیف جرم میدهد؛ در نهایت، این میدان باعث میشود که نیروی جدید از نظر برد و شدت از نیروی الکترومغناطیسی که فوتون بدون جرم حامل آن است متمایز شود. وحدت الکتروضعیف زمانیکه نیروی قوی را هم دربرمیگرفت، بهصورت مدلی برای نظریهی «وحدت بزرگ» احتمالی مطرح شد.
منبع:[ویرایش]
کتاب کرانههای کیهان/ نوشته پائول هالپرن/ ترجمه حوریه آقانور/ انتشارات هورمزد.